Ponieważ za objawami dny mogą się kryć inne choroby, ważne jest dokładne ustalenie przez lekarza przyczyny bólu stawów.
Badanie krwi i moczu nie zawsze pomaga w rozpoznaniu, ponieważ można przy wysokim poziomie kwasu moczowego nie mieć dny i przeciwnie – można mieć normalne jego stężenie po ustąpieniu napadu. W celu potwierdzenia obecności kryształów kwasu moczowego w przypadkach przewlekłych specjalista wykonuje badanie radiologiczne lub pobiera do badania próbkę płynu z torebki stawowej.
Każdy, kto dozna napadu dny, wie, że najważniejsze jest uśmierzenie bólu. Odzież lub przykrycie czymś obrzmiałego, wrażliwego stawu tylko zwiększa ból, toteż większość lekarzy radzi chorej stopy lub nogi niczym nie przykrywać, nawet podczas snu. Następnym etapem leczenia jest doustne przyjmowanie leków przeciwbólowych, z reguły niesteroidowych leków przeciwzapalnych.
Po wstępnym uśmierzeniu bólu należy przeciwdziałać dnie przez utrzymanie w granicach normy poziomu kwasu moczowego we krwi.
Bezpośrednie objawy dny cofają się w ciągu kilku dni lub tygodnia nawet bez konwencjonalnego lub naturalnego leczenia. Niemniej każdy przypadek, w którym istnieje podejrzenie dny, powinien być zbadany i leczony przez lekarza. Nieleczone złogi kwasu moczowego mogą doprowadzić do nieodwracalnego uszkodzenia nerek lub innych narządów.
Lekarze przeważnie zlecają doustnie ibuprofen albo inne leki przeciwzapalne. Należy odstawić małe nawet dawki aspiryny, zlecone z innych powodów, gdyż aspiryna utrudnia eliminację kwasu moczowego.
Wstrzykiwanie kortykosteroidów w chory staw może zmniejszyć ból i stan zapalny w ciężkim napadzie dny. Natomiast w przewlekłej postaci dny hydrokortyzon może mieć niepożądane działanie uboczne i musi być stosowany przez specjalistę reumatologa.
Standardowe leczenie chętnie stosowane przez wielu lekarzy w ostrym napadzie dny polega na podawaniu środka przeciwzapalnego-kolchicyny, leku znanego od setek lat. UWAGA! Kolchicyna może mieć niepożądane działanie uboczne lub wchodzić w interakcję z wieloma lekami – przeciwdepresyjnymi, uspokajającymi lub przeciwhistaminowymi. Nie wolno jej stosować w ciąży ze względu na możliwość powstania wad wrodzonych u płodu.
Lekarz prawdopodobnie zaleci ograniczenie spożycia pewnych pokarmów wysokobiałkowych, zwłaszcza zawierających dużo związków purynowych, z których powstaje kwas moczowy. Do takich pokarmów należą podroby, mięczaki i skorupiaki, tłuste ryby, szparagi, szpinak i większość odmian suchej fasoli. Należy pić dużo płynów, ale unikać alkoholu, który opóźnia wydalanie kwasu moczowego. Pacjenci otyli powinni się odchudzić.
Utrzymanie równowagi poziomu kwasu moczowego w organizmie można osiągnąć dzięki diecie i -w razie konieczności – przez stosowanie leków takich jak allopurinol, zmniejszający wytwarzanie kwasu moczowego. Allopurinol może powodować wysypkę, senność i dezorientację oraz ma niepożądane działanie uboczne w skojarzeniu z innymi lekami, zwłaszcza przeciwkrzepliwymi i moczopędnymi.
W celu długotrwałego zwiększenia wydalania kwasu moczowego zaleca się probenecid i sulfin-pirazon. Podobnie jednak jak inne leki stosowane w dnie mogą one wchodzić w niepożądaną interakcję z innymi lekami lub powodować powikłania istniejących chorób, takich jak choroby krwi, choroba wrzodowa lub schorzenia nerek.
W wielu przypadkach od razu podjęte odpowiednie leczenie rozwiązuje problem na stale. Ponieważ jednak nawrót napadu dny jest zawsze możliwy, może się okazać potrzebne stosowanie małych dawek leków przez dłuższy okres, a nawet bezterminowo.