Menopauzę zapoczątkowuje ustanie krwawień miesiączkowych, ale termin ten używany jest także na określenie całego okresu w życiu kobiety po ostatniej miesiączce. Menopauza to czas, w którym może dojść u kobiety do zmian fizycznych i emocjonalnych.
U większości kobiet ostatnia miesiączka ma miejsce ok. 50. roku życia. W niewielkiej grupie kobiet ostatnia miesiączka występuje w czwartej dekadzie życia, a u małej grupy kobiet nawet w wieku 60 lat. Większość kobiet wraz z wiekiem obserwuje narastające zmiany charakteru miesiączek. Miesiączki stają się nieregularne i skąpe, zmiany te występują nawet na kilka lat przed całkowitym ustaniem miesiączkowania.
Niektóre objawy, jak uderzenia gorąca i zmiany nastroju, występują tylko czasowo i mijają, gdy organizm przystosuje się do okresu przekwitania. Mogą się jednak pojawić bardziej trwałe problemy, np. obniżający się poziom estrogenów zmienia absorpcję wapnia w kościach, może się podnieść poziom cholesterolu we krwi. Dlatego kobiety po menopauzie są bardziej podatne na osteoporozę i choroby sercowo-naczyniowe, np. miażdżycę tętnic.
Nie u wszystkich kobiet występują objawy zwiastujące początek menopauzy. Jeżeli jednak występują, mogą to być:
♦ Uderzenia gorąca („uderzenia krwi do głowy”) – nagłe zaczerwienienie lub rozgrzanie twarzy, szyi i górnej części pleców, może to wywoływać pocenie się. Takie „ataki” zwykle trwają tylko kilka minut.
♦ Poty nocne, które mogą przerywać sen i prowadzić do bezsenności.
♦ Ból w czasie stosunku, spowodowany ścieńczeniem tkanek pochwy i zmniejszeniem nawilżenia.
♦ Narastające zdenerwowanie, niepokój lub irytacja.
♦ Potrzeba częstego oddawania moczu, szczególnie w nocy.
U 40-letniej kobiety jajniki stopniowo zmniejszają, a potem kończą czynność wydzielniczą, zanika też produkcja komórek jajowych. Większe znaczenie ma jednak spadek produkcji estrogenów i progesteronu. Kiedy spada poziom hormonów, szczególnie estrogenów, dochodzi do zmian w całym organizmie. Ze względu na spadek produkcji estrogenów mogą wystąpić objawy charakterystyczne dla menopauzy.
Zarówno w przypadku medycyny konwencjonalnej, jak i naturalnej najbardziej powszechnym postępowaniem jest dostarczenie odpowiedniej ilości estrogenów. Znana w medycynie konwencjonalnej hormonalna terapia zastępcza jest metodą kontrowersyjną, bo powoduje skutki uboczne. Dlatego powinnaś rozważyć zarówno ryzyko, jak i korzyści płynące z tego typu leczenia.
Terapia hormonalna polega na podawaniu preparatów o działaniu estrogennym i progesteronowym (w postaci tabletek lub plastrów przylepianych do skóry). Większość pacjentek wybiera kombinację estrogenowo-progesteronową, gdyż sam estrogen może dawać poważne skutki uboczne w postaci raka endometrium lub raka trzonu macicy, a sam progesteron wywołuje nieregularne krwawienia z dróg rodnych, bóle głowy, wzdęcia, obrzmienie i bóle piersi. Wzależności od dawki może również wystąpić imitacja cyklu miesiączkowego. Jeśli uprzednio miałaś usuniętą macicę, nie potrzebujesz zażywać preparatów o działaniu progesteronowym.
Lekarz może zalecić ci zastępczą terapię hormonalną jako zapobieganie chorobom układu sercowo-naczyniowego i osteoporozie.
Lekarz może przepisać ci dopochwową kurację estrogenową, preparat podawany jest w kremie. Takie leczenie ma na celu powstrzymanie ścieńczenia tkanek i poprawienie ich nawilżenia.
Jeśli miałaś raka sutka, raka endometrium, choroby wątroby, chorobę zakrzepowo-zatorową, nie powinnaś przyjmować estrogenów, gdyż zwiększają one ryzyko nawrotów tych chorób. Przyjmowanie samego progesteronu może łagodzić uderzenia gorąca.
Jedzenie produktów bogatych w fitoestrogeny, jak fasola sojowa i fasola Phaseolus limensis, może złagodzić objawy; inne źródła tych związków to orzechy, nasiona, koper, seler, pietruszka i olej lniany.
Zacznij przyjmować wapń i stosuj ćwiczenia, które pomogą ci w utrzymaniu odpowiedniej wagi ciała. Dzięki temu unikniesz osteoporozy i utrzymasz dobrą kondycję.
Przyjmuj codziennie od 400 do 800 j.m. witaminy E, pomaga to w leczeniu uderzeń gorąca i zmniejsza ryzyko chorób sercowo-naczyniowych.